Współczesne państwa narodowe coraz większą rolę przypisują polityce historycznej. Rządzący zdają sobie sprawę, że to właśnie historia jest czynnikiem, który kreuje tożsamość narodową. W tym celu potrzebna jest polityka historyczna państwa. W jaki sposób należy rozumieć to pojęcie? Po pierwsze, jest to refleksja i interpretacja wydarzeń historycznych. W polityce historycznej nie ma miejsca na wypieranie przeszłości lub zapominanie o niej.
Przeszłość jest czymś realnym i namacalnym. Dlatego należy ją analizować i starać się dostrzegać w kontekście aktualnej sytuacji politycznej. Po drugie, polityka historyczna to taka postawa polityczna, która zdaje sobie sprawę, że historia ma wpływ na nasze współczesne wybory, sojusze i preferencje. Taka postawa stara się uwzględnić te czynniki i nie chce ich wyrzucać poza margines własnych decyzji. Po trzecie, polityka historyczna to działania edukacyjne mające na celu wykształcenie świadomości historycznej społeczeństwa. Chodzi w gruncie rzeczy o to, aby obywatele znali historię i rozumieli co się wydarzyło w przeszłości. Ponadto, chodzi o oto, aby obywatele rozumieli jak wydarzenia z przeszłości wpływają na ich teraźniejszość. Współczesne państwa narodowe dbają o politykę historyczną czego dowodem mogą być różne inicjatywy oraz huczne obchody rocznic historycznych. Właśnie wokół takich wydarzeń rządzący starają się zjednoczyć obywateli i pokazać im rolę historii. Polityka historyczna jest często zestawiana z poprawnością polityczną.
Chodzi mianowicie o to, że polityka historyczna jest nacechowana pewnymi intencjami nakierowanymi na realizację określonych celów. W przypadku poprawności politycznej nie ma tego elementu i nie ma kierowania uwagi obywateli na szczególne wydarzenia przy wyłączeniu innych wydarzeń historycznych. Reasumując, polityka historyczna jest popularna wśród współczesnych przywódców politycznych. Ma ona liczne zalety, ale trzeba pamiętać, że czasami może manipulować historią dla własnych celów politycznych.